Het botert niet echt tussen populistische politici en de media. Beschuldigingen van ‘linkse’ vooringenomenheid, ‘trial by media’ en ‘fake nieuws’ zijn nooit ver weg als een nieuwsitem de betreffende politicus niet aanstaat, en in de echokamer van de social media worden die vervolgens eindeloos herhaald. Als het aan Thierry Baudet ligt, gaat het ‘mediakartel’ op de schop en wordt de publieke omroep ‘gesaneerd’. Geert Wilders gaat zelfs nog een stap verder: opheffen die hele NPO.
Tegelijkertijd lijken veel journalisten een zekere fascinatie te hebben voor deze politici. Meer dan gemiddeld doen ze hun best hen voor de camera of microfoon te krijgen. Waarom eigenlijk? Zijn het de kijk-, luisteren clickcijfers? Hebben ze oprechte interesse in hun standpunten? Of speelt het trauma van de opkomst van Pim Fortuyn, toen de journalistiek een heel deel van de bevolking gemist leek te hebben, nog altijd een rol?
Op verzoek van Perscentrum Nieuwspoort beschrijven Anet Bleich en Natascha van Weezel het raadselachtige spel van aantrekken en afstoten, zoals zich dat de laatste jaren afspeelde. Voorzien van de nodige inside informatie stellen zij de vraag: hebben rechtspopulistische politici en de ‘mainstream media’ elkaar niet veel harder nodig dan ze eigenlijk willen toegeven?
