"Jouw gedachten kloppen niet." Dit was een uitspraak van een hulpverlener bij de GGZ. Iemand van wie Annemiek dacht dat hij haar zou helpen met haar verdriet. Verdriet om het gemis van haar broer en vader.
Hij kon haar niet helpen. Ook niet met haar gevoelens van somberheid, eenzaamheid en "anders zijn".
Ze moest het zelf doen. Ze moest zichzelf leren kennen en accepteren dat ze was wie ze was.
Het werd een hele zoektocht met pieken en dalen, maar het lukte haar. Een keerpunt was vooral het moeder worden. Ze besefte dat als ze voor een kindje wilde zorgen, ze ook goed voor zichzelf moest zorgen.
Tijdens deze zoektocht schreef Annemiek verschillende gedichten. Gedichten over depressies, eenzaamheid en rouw. Maar ook over het moeder zijn, licht en hoop. Deze gedichten hielpen haar om haar gevoelens te verwoorden en een plek te geven, zodat ze de regie over haar eigen leven weer terug kon krijgen. Een aantal hiervan heeft ze nu uitgebracht in een boek.
Soms is alles nog zo donker, maar gelukkig is er altijd ergens een streepje licht te vinden.
