In een stad in Zuid-Amerika, waar een voortwoekerende algengroei de functie van de stad als haven volledig heeft lamgelegd, leven de mensen in een wereld van steeds verdergaand verval. Van der Loo is in zijn warmbloedige eerste roman de chroniqueur van het verlies in diep doorvoelde portretten.
In even levendig als raak proza zien we hoe in de stad Palladina de ouderen in de meerderheid raken omdat ieder die nog echt iets van het leven verwacht, zijn kansen elders zoekt. Een enkeling blijft over, tracht het hoofd boven water te houden. Het zijn de verhalen van deze overblijvers die Palladina maken tot een sfeervolle vervlechting van mensenlevens die in het ongerede zijn geraakt. Wat het boek vervolgens bijzonder maakt is dat al deze personages de moed en de kracht hebben om toch nog door te gaan. Van der Loo's stijl maken deze verhalen tegelijk tragisch en hoopgevend.

Gilles van der Loo debuteerde met de verhalenbundel Hier sneeuwt het nooit, die zeer goede kritieken ontving. In zijn tweede boek bewijst Van der Loo te behoren tot de nieuwe generatie schrijvers die eigentijds is zonder daar zijn best voor te doen.