Het leek in het gezin van Maartje Krul allemaal best redelijk te gaan. Behalve dan met haar jongste zoon Lucas, een puber waar ze haar handen vol aan had. Hij blowde, spijbelde, zwierf op straat en loog over alles. Ze hoopte dat dat bij de leeftijd hoorde en dat het vanzelf over zou gaan. Maar op een gegeven moment kon ze er niet meer omheen: hij was ernstig verslaafd.
Toen volgde de moeizame weg naar hulp. In het dorp waar ze woonden waren meerdere jongeren afhankelijk van verdovende middelen. Voor het wijkcentrum werd zelfs gedeald. Maartje probeerde steun te krijgen bij andere ouders, maar dat lukte niet. Ze keken weg of bagatelliseerden het probleem. Ook de hulpverlening schoot tekort. Zo bleef ze steeds doormodderen. Tot er een hulpverlener in beeld kwam die haar vroeg ook naar haar eigen rol te kijken. Hield ze zijn verslaving niet mede in stand door hem steeds maar weer op te rapen en nieuwe kansen te geven? Dit kwam keihard binnen, ze had zo haar best gedaan, hoe kon dit dan haar schuld zijn? Toch hielp het wel om vanuit een ander perspectief naar haar rol als moeder te kijken. Ze leerde, dat er pas zicht op verandering is als een patroon wordt doorbroken.
De bedoeling met dit boek is om te laten zien hoe groot de gevolgen van een drugsverslaving zijn voor het hele gezin. De schrijfster hoopt daarnaast, dat mensen er hoop uit kunnen putten, want met haar zoon gaat het inmiddels goed.
Een authentiek, ontroerend en bemoedigend verhaal.
