Soms ziet een schilderij eruit alsof het niet gemaakt is, maar in de loop van de tijd ontstaan. Het verfoppervlak heeft iets natuurlijks, iets toevalligs. In grote delen van de schilderijen van Hugo Tieleman
(1982) is zoiets aan de hand. Van dichtbij lijkt het alsof je naar de vloer van een spuiterij kijkt, waar pas nog iemand overheen gelopen is die een vol blik zwarte lakverf niet helemaal recht hield. Tieleman legt zijn doeken dan ook plat op de grond als hij eraan werkt, net als de Amerikaanse action painter Jackson Pollock in de jaren vijftig.
Maar waar de spetters en slierten van Pollock alleen verf waren, daar stellen ze bij Tieleman ook nog iets voor. Zijn grillige drippings zijn tegelijkertijd riethalmen die groen en geel boven zwart water uit steken, of touwen die vanuit de hut op een woonboot slap het water in hangen. De onvoorspelbaarheid van de patronen en vlekken komt hem goed van pas bij het suggereren van wildernis. Mooi voorbeeld van vorm en inhoud die gelijk opgaan, van verf en voorstelling die elkaar versterken.
De meest concrete vormen in deze wildernis zijn gebouw-tjes. Maar stel je daar niet te veel van voor. Meestal zijn het een soort hutten, primitieve onderkomens van schots en scheef getimmerde planken. Die planken zijn vaak weer niet meer dan een stel bontgekleurde verfstrepen naast elkaar, en als ze dikker in de verf zitten zien ze eruit als oud hout waar de zoveelste laag kleur op is gezet om verwering tegen te gaan. Het zal wel niet de laatste laag zijn die erop gaat. En met de vegetatie van verf in Tielemans jungle kan het ook nog alle kanten op.
