Vraagsturing, ontbureaucratisering, marktwerking: het zijn de 'pluswoorden' van deze tijd. Het moet allemaal anders in de zorg. De praktijk blijkt echter vaak weerbarstiger te zijn dan de hoopvolle beschouwingen uit het beleidscircuit. Ondanks de grote inzet van hulpverleners, managers en beleidsmakers hangt er een sluier van onvervulde verwachtingen over de sector en heerst er het beeld van een stroef lopend spel. Gaat die stroefheid niet ten koste van het plezier, de motivatie en de creativiteit van veel zorgverleners en andere betrokkenen en beïnvloedt dit de uiteindelijk geleverde prestaties? Hoe ontstaat deze stroefheid en kunnen we er wat aan doen?Dit boek probeert een aanzet tot kritische reflectie te geven. De auteur gaat op zoek naar de onderliggende rationaliteit van de sector, zoals de hybriditeit, het voortdurend balanceren tussen markt en overheid, de collegialiteit in een wereld waarin niemand echt de baas is en de 'handicaps' van de Haagse arena, waar het 'zorgspel' wordt ontworpen. De auteur hanteert een interessante metafoor: hebben we voor de zorg wel een goed en speelbaar spel ontworpen en wordt dat afgesproken spel wel adequaat gespeeld? Simpele oplossingen hoeft de lezer in dit boek niet te verwachten. De complexiteit en de lastige dilemma's van de zorgsector zijn een gegeven. We zullen ermee moeten leren omgaan.
