De Ardennen hadden altijd al iets intrigerends, een wat bevreemdende waas waar de literatuur niet aan ontkwam. Er is uiteraard Jacques Perk, de jonggestorven ‘heraut’ die ondenkbaar blijft zonder zijn passage in La Roche-en-Ardenne en de daaraan gekoppelde Mathilde-cyclus, maar ook Arnold Aletrino, Willem Kloos en Lodewijk van Deyssel. Het lijkt wel of de vernieuwende wind die in de jaren tachtig van de negentiende eeuw door de Nederlandse letteren blaast, ook aan de oevers van de Ourthe is voorbijgekomen. Een aanzienlijk deel van de Tachtigers heeft dus iets met de Belgische Ardennen. Ze doorkruisen de regio, houden er halt, sommigen wonen er langer en anderen leggen er onvergetelijke bezoeken af. Na het uitbloeien van de Beweging van Tachtig worden Ardense thema’s en motieven min of meer overgenomen door enkele Nederlandse en Vlaamse auteurs. Op het traject dat volgt, ligt de ontmoeting besloten met deze schrijvers en hun personages. Men kan zich laven aan landschappen zoals ze door deze auteurs zijn getekend. Vaak gaat het om gecanoniseerde schrijvers zoals Filip de Pillecyn, Paul van Ostaijen, Jan G. Elburg, Jos de Haes en Herman de Coninck. Tussendoor duiken nagenoeg totaal vergeten auteurs op, onder wie Hugo van Walden, Margo Antink en de Vlaams-Nederlandse Marie van Dessel-Poot.